Remata a tempada de
campas, o verán. Podemos avaliar que tal foi e o que fixemos (cunha perspectiva
crítica, por favor), así poderemos mellorar. E un dos apartados onde debemos
incidir é no mediomabiental, en como respectamos o medio onde traballamos, e en
todo o que podemos facer durante o resto do ano para poder conservar a natureza
no su mellor estado e axudar á súa rexeneración, todxs desexamos desfrutar da natureza e temos visto aberrracións este verán, pero tamén temos descuberto paraxes incribles e descoñecidos por nos ata estes meses. Somos a maior especie invasora
da terra, tomemos conciencia e fagamos todo o que poidamos para protexer a
Terra, non temos outra. Así que vos deixamos o famoso discurso ou carta, que en
1855, o xefe indio Seatlh (da tribo Suwamish), dirixido ó home branco no que expresa a
filosofía da vida , do seu pobo. Esta lección de ecoloxía é unha fermosa mensaxe sobre a natureza xamais escrito:
¿Como se pode mercar ou vender o
firmamento, ou a calor da terra? Dita idea énos descoñecida. Se non somos donos
da frescura do aire nin do fulgor das augas, ¿como poderán vostedes mercalos?
Cada parcela desta terra é sagrada
para o meu pobo. Cada brillante mata de piñeiro, cada gran de area nas praias,
cada pinga de xeada nos escuros bosques, cada altozano e ata o son de cada
insecto é sagrado á memoria e o pasado do meu pobo. A zume que circula polas
veas das árbores leva consigo as memorias dos peles vermellas.
Os mortos do home branco esquecen o
seu país de orixe cando emprenden os seus paseos entre as estrelas; e senón, os
nosos mortos nunca poden esquecer esta abondosa terra, posto que é a nai dos
peles vermellas. Somos parte da terra e, e xusto, ela é parte de nós. As flores
arrecendentes son as nosas irmáns; o venado, o cabalo, a grande aguia; estes
son os nosos irmáns. As escarpadas peñas, os húmidos prados, a calor do corpo
do cabalo e o home, todos pertencemos á mesma familia.
Por todo isto, cando o Grande Xefe
de Washington nos envía a mensaxe de que quere mercar as nosas terras di que
reservaranos un lugar no que poidamos vivir confortablemente entre nós. El
converterase no noso pai e nós nos seus fillos. Por isto consideraremos a súa
oferta de mercar as nosas terras. Iso non é sinxelo, xa que esta terra é
sagrada para nós.
A auga cristalina que corre polos
ríos e regatos non é soamente auga, senón, tamén, representa o sangue dos nosos
devanceiros. Se lles vendemos terras deben recordar que é sagrada e a súa vez
deben ensinar ós seus fillos que é sagrada e que cada reflicto fantasmagórico
nas claras augas dos lagos conta os sucesos e memorias das vidas das nosas
xentes. O murmurio da auga é a voz do pai do meu pai.
Os ríos son os nosos irmáns e sacian
a nosa sede; son portadores das nosas canoas e alimentan ós nosos fillos. Se
lles vendemos as nosas terras, vostedes deben recordar e ensinarlles ós seus
fillos que os ríos son os nosos irmáns e tamén o son seus, e, polo tanto, deben
tratalos coa mesma dozura coa que se trata a un irmán.
Sabemos que o home branco non
comprende o noso modo de vida. El non sabe distinguir entre un anaco de terra e
outro, xa que é un estranxeiro que chega de noite e toma da terra o que lle
cómpre. A terra non é a súa irmá, senón a súa inimiga, e unha vez conquistada
segue o seu camiño, deixando atrás a tumba dos seus pais sen importarlle.
Secuéstralle a terra ós seus fillos. Tampouco lle importa. Tanto a tumba dos
seus pais coma o patrimonio dos seus fillos son esquecidos. Trata a súa nai, a
terra, e ó seu irmán, o firmamento, coma obxectos que se mercan, explotan e
mercan coma ovellas ou contas de cores. O seu apetito devorará a terra,
deixando atrás só un deserto.
Non sei, pero o noso modo de vida é
diferente ó de vostedes. A soa vista das súas cidades entristece os ollos do
pel vermella. Pero quizais sexa porque o pel vermella é un salvaxe e non
comprende nada.
Non existe un lugar tranquilo nas
cidades do home branco, nin hai sitio onde escoitar como se abren as follas das
árbores en primavera ou como latexan os insectos. Pero quizais, tamén isto debe
ser porque son un salvaxe que non comprende nada. O ruído só parece insultar os
nosos oídos. E, despois de todo, ¿para que serve a vida se o home non pode
escoitar o berro solitario do chota cabras nin as discursións nocturnas das ras
ó borde dun estanque? Son un pel vermella e nada entendo. Nós preferimos o
suave borboriño do vento sobre a superficie dun estanque, así como o cheiro
dese mesmo vento purificado pola choiva do mediodía ou o arrecendo con aromas
de piñeiros.
O aire ten un valor inestimable para
o pel vermella, xa que tódolos seres comparten un mesmo alento, a besta, a
árbore, o home, todos respiramos o mesmo aire. O home branco non parece
consciente do aire que respira; coma un esmorrente que agonía durante moitos
días é insensíbel ó fedor. Pero se lles vendemos as nosas terras, deben
recordar, que o aire énos inestimábel, que o aire comparte o espírito coa vida
que sostén. O vento que deulle ós nosos avós o primeiro sopro de vida tamén
recibe os seus últimos salaios. E se lles vendemos as nosas terras, vostedes
deben conservalas como cousa aparte e sagrada, coma un lugar onde ata o home
branco poida saborear o vento arrecendente polas flores das praderías.
Por iso, consideraremos a súa oferta
de mercar as nosas terras. Se decidimos aceptala eu porei unha condición: o
home branco debe tratar os animais desta terra coma os seus irmáns.
Son un salvaxe e non comprendo outro
modo de vida. Vin a milleiros de búfalos a podrecer nas praderías mortos a
tiros polo home branco desde un tren en marcha. Son un salvaxe e non comprendo
como unha máquina fumeante pode importar máis co búfalo, ó que nós matamos só
para sobrevivir.
¿Que sería do home sen os animais?
Se todos foran exterminados, o home tamén morrería dunha grande soidade
espiritual; porque o que lle suceda ós animais tamén lle sucederá ó home. Todo
vai enlazado.
Deben ensinarlles ós seus fillos que
a terra que pisan son as cinzas dos nosos avós. Inculque ós seus fillos que a
terra está enriquecida cas vidas dos nosos semellantes a fin de que saiban
respectala. ensinen ós seus fillos que nós ensinamos ós nosos ca terra é a nosa
nai. Todo o que lle ocorra á terra lle ocorrerá ós fillos da terra. Se os homes
cuspen no chan, cúspense a si mesmos.
Isto sabemos: A terra non pertence ó
home; o home pertence á terra. Isto sabemos. Todo vai enlazado, coma o sangue
que une a unha familia. Todo vai enlazado. Todo o que lle ocorra á terra lle
ocorrerá ós fillos da terra. O home non teceu a trama da vida; el só é un fío.
O que fai coa trama faino a si mesmo.
Nin sequera o home branco, que Deus
pasea e fala con el de amigo a amigo, queda exento do destino común. Despois de
todo quizais sexamos irmáns. Xa veremos. Sabemos unha cousa que quizais o home
branco descubra un día: o noso Deus é o mesmo Deus. Vostedes poden pensar agora
que El lles pertence, o mesmo que desexan que as nosas terras lles pertezan,
pero non é así. El é o Deus dos homes e a súa compaixón compártese por igual
entre o pel vermella e o home branco. Esta terra ten un valor inestimable para
El e se se dana provocaría a ira do Creador. Tamén os brancos extinguíranse,
quizais antes que as demais tribos. Contaminan os seus leitos e unha noite
perecerán afogados nos seus propios residuos.
Pero vostedes camiñarán cara a súa
destrución cheos de fachenda, inspirados pola forza do deus que os trouxo a
esta terra, e que, por algún designio especial, deulles dominio sobre ela e
sobre o pel vermella. Ese destino é un misterio para nós, pois non entendemos
por que se exterminan os búfalos, se doman ós cabalos salvaxes, se saturan os
recunchos segredos dos bosques co alento de tantos homes e se desborda a
paisaxe dos exuberantes outeiros con cables parlantes. ¿Onde está o matorral?
Destruído. ¿Onde está a aguia? Desapareceu. Remata a vida e comeza a supervivencia.
