Os
campamentos son da rapazada, son dos nenos e as nenas que asisten a eles. O
equipo de dires e monis que programan, deseñan e realizan as actividades deben
ter esa máxima en conta, e en base a iso programar. Lamentablemente nalgunhas
ocasión isto non ocorre por diferentes causas. Unha das escusas máis
recorrentes é a de: A empresa non nos da cartos para as actividades, se
tiveramos orzamento faríamos moitas máis cousas, uffff, aquí por unha banda
pode ser certo o “racanismo” dalgunhas entidades, pero tampouco pode valer coma
apostila para “peitearnos” das nosas responsabilidades.
Outras
veces o “problema” son as RAZAS DE MONIS que nos atopamos: as principais
son as seguintes:
A
raza dx moni
“estrela” que cal “prima donna” se erixe na persoa protagonista de todo o
campamento, os seus xogos son os mellores, as súas cancións as máis chulas, os
seus chistes os máis graciosos, etc. Este tipo de moni remata converténdose
nunha sombra do que foi habitualmente, un pouco coma esas estrelas do cine ou
da música que non saben envellecer e rematan por facer o ridículo
constantemente.
Outra
raza que pode resultar perigosa é dx moni superactivx
que sempre esta intentando que toda a rapazada do campa este en toas as actividades,
por exemplo noite de actuacións e todo o mundo ten que actuar porque x nosx
moni superactivx di que si: veña podes cantar esta canción, ou facer este
baile, eu ch axudo. A súa intención non é mala (normalmente a de ningún moni o
é) pero algunhas nenas e nenos prefiren gozar de ser espectadores das
actividades, e gozan delas dese xeito moito máis que obrigadxs a saír a facer
un baile que durante toda a actuación, e a elas eles se lles fai moi longa,
están desexando que remate.
Non
nos esquezamos da raza dx moni “buen rollito”
sempre con grandes ideas, pero que normalmente teñen que rematar os demais
compoñentes do equipo porque el ou ela non da feito, ou pasa de todo , e se
cambia a outra actividade que lle resulte máis doada: non te preocupes que xa
me encargo eu de repartir os bocatas e vixiar o baño dende a beira do río.
Outra
raza peculiar é a dx moni concienciadx, sempre coa camiseta
reivindicativa da derradeira causa na que este a participar (sobre todo de
acudir ás manifestacións) salvemos os golfiños, nin un plástico ao mar, pensa
en verde… todas son boas causas certo é, e seguramente o atoparas con
asiduidade consultando as derradeiras campañas de CHANGE.ORG ou o boletín de
GREENPEACE no seu Smartphone de derradeira xeración (non sabemos se con
minerais sangrientos ou non, pero).
Para
rematar por hoxe, aínda que temos moitos máis “tipos” dos que poderíamos falar,
falaremos agora da raza dx moni amigx
dx dire, este espécime normalmente e un compañeirx do curso de monis do
dire, ou foron ao cole xuntxs, ou son compis dende a infancia. Esta raza de
moni non é mala xente, pero son xs que sempre din iso de: "xa me ocupo
eu", cando se fala de facer algo, e entón comezas a preocuparte, tamén soe
levar un caderno que si é de folio branco sempre lle esta a facer liñas cunha
regra e un boli, e se é cuadriculado se pasa os ratos libres (esta raza goza de
moitos ratos libres extranamente) rodeando con BIC azul os cadrados que xa trae
o caderno. Esta raza de moni florece nas ceas de grupo que se organizan despois
de rematar os campas.
Toda
esta tipoloxía de monis ten a súa “clase alta” nxs dires respectivos (con
algunhas matizacións) que dan un bo material para un artigo sobre os tipos de
liderado. Per non vos asustedes que a maioría dxs monis pertencen á raza
principal de monis: Xs Bos e Boas Monis. Pero coma dixen ao principio,
non vos esquezades: Os campas deben ser un espazo de protagonismo para os nenos
e nenas que acudan a eles, onde poden vivir unha aventura durante 7, 10 ou 12
días que lembraran moito tempo, incluso as veces para sempre. Fagamos que sexa
grande, fermosa, divertida e educativa; e que sexa a súa, que o noso
traballo é ser facilitadorxs da súa AVENTURA.
